Verraad

Verraad; het thema van mijn leven.

Al in de buik van mijn moeder moest ik het verraad in de ogen kijken; mijn moeder hield van een andere man. En ja, baby’s, ook to be’s, hebben bewustzijn.

Ik heb het verraad in al haar spelonken moeten ontmoeten.

Moeten ja; want het is ‘n hel om mee te maken.

Steeds opnieuw zag ik dat de werkelijke beleving van nood en pijn, hardnekkig werd toegedekt met vele lagen, vele strategieën van verraad. Het ene verraad roept op tot het volgende etc.

Uiteindelijk heb je dan de hardnekkige ontkenning en deze noemen we ‘ego’.

Wanneer die ontkenning tot hoogverraad is geworden, dan komen we in het schemergebied van de geesteszieke; de Schizofreen, Narcist, Psychopaat, Borderliner en het Autistisch spectrum van ver-doorgevoerde dissociatie en weigerig/onvermogen om echt te voelen.

Met deze mensen kom je vaak niet meer op één lijn; ze zijn dermate ‘bezeten’ dat ze zo goed als onbereikbaar zijn voor hun zuiver weten, hun helder voelen, helder waarnemen. De deur zit potdicht. De wanen vieren hoogtij.

Dat is angstwekkend. Voelt uiterst onveilig.

Ik heb deze intens van nabij moeten meemaken. Te ontwaken uit de lichamelijke ervaringswereld van je ouders, zeker als deze op het randje van hoogverraad zat, is echt een enorme klus.

Als een magneet poppen diezelfde rakkers weer in je wereld en staan ze voor je neus. Als poppenkastpoppen vanachter het gordijntje. Ze drukken dan keihard op je van angst en afgrijzen opgezwollen hartchakra; met alle gevolgen van dien.

Vervolgens rolt diezelfde oude munt míjn kant op. Hoeveel pijn, zwelling, kneuzing probeer ik nog te omzeilen? Te omzingen?

Een lichtere vorm van verraad is dat, eentje zonder volledige identificatie. Blijkbaar al in het vaarwater om deze geheel te gaan doorzien, vandaar nog de confrontaties met hoogverraad.

De meeste mensen zeggen het ‘goed’ te hebben. De wereld staat stijf van verraad, maar allen die ik ken, ontmoet, hebben het ‘goed’. Zo fijn dit, zo blij dat, zo dankbaar zus. Beetje moeilijk daar, maar o zo’n verrijking hier.

Het is daarmee een haast onmogelijke taak om de pijn te voelen die werkelijk ten grondslag ligt aan het mens-zijn. Of de pijn is een volledige identifcatie (type Sjhonny) of men weet deze ‘al’, ‘min of meer’, te over-stijgen. De ‘in-betweentjes’ zoals ik wonen vaak als eenzame druppels verspreid over de aarde. Soms ontmoet ik ze op facebook. Een in-betweentje ervaart constant de pijn van het dilemma van menszijn, van geïdentificeerd zijn met een sterfelijk lijf, én wéét dat die identificatie de oorzaak is van die pijn. En wéét dus dat het er om gaat die pijn voortdurend te herkennen als zijnde identificatie. Daarmee verliest het dilemma haar levenskracht en de pijn haar macht. Doorvoelen, zoals velen suggereren, schiet niet op is mijn ervaring. Dat is een gebed zonder einde… Voelen = registreren, weten. Als je weet dat je te maken hebt met die diepgewortelde identificatie, welke je niet op eigen kracht kunt oplossen, anders had je dat al lang gedaan, dan ga je er toch niet eeuwig in zitten voelen? In de illusie dat je ‘steeds’ iets lichter wordt, steeds meer hebt losgelaten? Er is maar één hardnekkige identificatie en dat is die van mij. Alle andere zijn reacties daarop.

De identificatie ‘in de smiezen’ krijgen en houden is ook geen oplossing; je wordt er rigide van. En omdat dat te veel tegenwoordigheid van geest vraagt, hebben de gelovigen er gewoon een statement van gemaakt: ‘Wij zijn zondig en hebben de Goddelijke zoon nodig om ons te verlossen’. Basta.

Dan zijn er de opties, vooral boeddhistische, die met die pijn actief scheppend omgaan. Dus het vergroten van het liefdespotentieel in je, door het goede te wensen voor anderen, juist hen die je pijn doen. Ze te bestoken met liefdesenergie, gebed, affirmaties; zoals laatst bij Charleston toen nabestaanden de schutter ‘vergaven’, wetend dat ze hiermee zichzelf tevens bevrijden van wrok en haat.

Dit is de beste spirituele ‘doe-het-zelf’methode die ik ken. Hier vinden gezond Christendom en Boeddhisme elkaar.

Alleen het lukt me niet. Ik zie het als een poging van de zoeker om verlichting te vinden, zonder dat de wortel ervan wordt verlost. Je blijft geïdentificeerd met pijn en van daaruit ga je dan aan de slag met gebed, vergeving e.d. Met ‘positiviteit’, het jezelf aanleren om steeds de ‘juweeltjes’ te ontwaren en de ‘pijntjes’ wel te zien maar geen ‘gewicht’ te geven. Een gestaag contempleren van de lichtkant van het leven. Allemaal ondernomen vanuit die onopgeloste identificatie met die eeuwige verontrusting op de bodem van je lichamelijke bestaan.

De meeste mensen vragen dan; ‘Maar daar kun je helemaal niet vrij van komen, dus waarom zou je dat proberen?’

Dat is een goede vraag. Alleen, voor iemand die weet is dat geen optie meer. Die moet verder kijken. En dat ‘weten’ is niet populair. Mensen houden er niet van om gespiegeld te worden in het feit dat ze eigenlijk verontrust zijn. En dat deze verontrusting een diepe conditionering is die tot de meest waanzinnigste creaties leidt; zoals we dagelijks zien. Dus wel degelijk heel belangrijk is om te onderzoeken. Alleen die optie kent weinig volgelingen… Vooral zolang het redelijk goed gaat.

Het is als met een teek; wanneer je ‘contact’ gaat maken met het beestje zet ie zich schrap en draait zich nog dieper in je vlees. Als je hem met liefde gaat omringen, doet ie dat ook nog eens op een ontspannen manier. Het werkt niet!

Hem er met geweld uitdraaien loop je het risico dat hij zich dermate schrap zet dat er een pootje achterblijft, of een miniscuul stukje. Met de ziekte van Lyme als gevolg. Werkt ook niet!

Wat wel werkt is hem bezoedelen met alcohol. Hij raakt accuut buiten bewustzijn en geeft zich over. Bedwelmen. En dan er lichtjes uithalen.

Terug naar de hardnekkige identifcatie. Hoe raakt deze bedwelmt? Zodat deze werkelijk, duurzaam, zich over begint te geven?

Dat is de juiste vraag, wat mijn weten betreft.

Patricia

Kerstblog vanuit het Oosten; ‘Over de Activering van het Vaderprincipe in ons Bewustzijn’.

Kerstblog vanuit het Oosten; over de Activering van het ‘Vaderprincipe’ in ons bewustzijn.

 Zie hier dit plaatje…

 Het kind ligt kwetsbaar en volledig gevoelig in de kribbe.

De moeder ontfermt zich direct over alles wat er in het kind gebeurt; het registreert het en handelt. Zij is tastbaar aanwezig, evenals het kind.

En de vader? Die staat ietsjes daar achter, in een groen kleed, alsof hij verbonden is met de natuur, niet echt tastbaar aanwezig. Ook hij is toegewijd aan het kind. Maar hoe? Wat is zijn taak, functie, kwaliteit? En wat heeft hij nodig om die te kunnen uitvoeren? Of is hij een soort van onzichtbaar aanhangsel? Niet echt van belang? Meer als een idee?

Ons lichamelijk, emotioneel en mentaal instrument is als een ‘jas’ voor Bewustzijn. Wetenschappers ontdekken steeds meer dat ons voertuig en dus ons brein, niet zelf leeft, handelt en ontwikkelt, maar dat ons bewustzijn van ons voertuig zich in een relatie daarmee ontwikkelt. En ze ontdekken dat dit ‘bewustzijn’ wordt aangestuurd door iets waar we geen controle over hebben. Ze noemen dit het ‘onderbewustzijn’.

In de metafoor van de drie-eenheid is dat ons innerlijk kind…

In religieuze termen noemen we die onbekende factor vaak God’s wil. Maar als we dan kijken naar de herhalende ellende die we ervaren, de oorlogen en het lijden, dan vragen we ons af, wil God dit allemaal steeds maar weer? En daaruit volgen dan allemaal hypothesen als; ‘hij wil ons een lesje leren, bewust maken etc.’

Als dat zo is, wat is dan die les? En, is het God’s wil wat wij steeds ervaren, of is onze langspeelplaat ergens blijven steken? Komt God’s wil eigenlijk wel door?

Meestal zijn we bezig de ‘jas’ te veranderen, te wassen, her-naaien, lapjes erop etc., om ons een andere ervaring te geven van onszelf.

Anders gezegd, de ervaring, de jas dus, trachten we te manipuleren door indrukken en zo de schijn van ‘vernieuwde’ ervaring te geven.

Dit doen we heel kunstig met onze mind en wil. Zo zingen we ook; en dat wordt beloond in programma’s als de ‘Voice’.Door techniek en microfoons ‘lijkt’ het te gaan om een volledige activatie van ons instrument, maar dat is schijn.

De relatie binnen de jas wordt volledig benut, het denken beïnvloedt het voelen en het lichaam op kunstige wijze. Leuk!

Wanneer we echter realiseren dat we zo niet vrij komen van onze herinneringsprogramma’s en dus van onze blokkaden, gaan we verder kijken dan de ‘jas’ die we dragen.

De vraag; ‘Wie ben Ik?’, markeert het einde van de investering in louter de jas.

Voor veel mensen, waaronder ikzelf, ontstaat er dan een behoefte aan wederkerigheid; Ik kan me blijven bevragen wie ik ben, en zo in de stilte van het antwoord de jas enigszins ‘ontspannen’ en dus ‘herprogrammeren’, maar, kan dat wat ik ben, dat energetische, vibrationele, oneindige bewustzijn, ook wat ‘zeggen?’, zodat mijn jas werkelijk anders gaat vibreren en resoneren? Ik bedoel, mijn ‘jas’-omgeving vol indrukken en resonanties van mijn oude herinneringspatronen, dringt zich voortdurend aan mij op; ik zit niet in een Tibetaans klooster boven op een koude berg mantra’s te zingen en te bidden, ik ben gewoon moeder en ploeter; wie/wat helpt mij mijn jas te bevrijden?

Drie-eenheid

Het getal 3 komt altijd weer terug in alle benaderingen. De ‘heilige drie-eenheid’, die zich heeft uitgedrukt in macro en microniveau.

Denk, voelen en willen, lichaam, emotie en gedachte, ziener, het geziene en het zien, God, zoon en heilige geest, etc.

Wie ben ik als het gaat om de drie-eenheid? Schuilt daarin een tool? Het oerbeeld van vader, moeder en kind geeft een antwoord:

Dit oerbeeld drukt uit dat ons instrument; het lichamelijk, voelend, denkende zelf, het kind is. Wat ik eerder de ‘jas’ noemde.

Op zichzelf geworpen is het kind overgeleverd aan de machten van de dood. Het grijpt naar wat het bevredigt en wat zijn/haar overleving zeker stelt, meer kan het niet. De moeder, het bewustzijn, is zijn/haar redding. Deze roept het kind aan en pleased het wanneer nodig..

Het eerste dat wakker wordt in de vraag ‘wie ben ik’, is de innerlijke moeder in onszelf; ons bewustzijn, dat zich gewaar is van wat het kind allemaal doet, voelt en denkt.

Mindfulness noemen we dat tegenwoordig. Bewustzijn (de moeder) oefent zich gewaar te zijn van haar inhoud; het kind. Zonder het kind te willen beteugelen, kan het kind in de veiligheid van het gewaarzijn van de moeder zich laten kennen, horen en voelen. Zo hervindt het kind bestaansrecht en kracht. De oefening, Mindfulness, is een vaderlijk principe. Het stimuleert de moeder, bewustzijn, om te blijven kijken, wat er ook in het kind is. In het kind wordt diens hele wereld gespiegeld. Door te kijken vanuit bewustzijn, voelt het zich veilig in die wereld en wordt de wereld verlost van het ingebeelde kwaad.

Maar, moeder en kind alleen, wat doen die? Ze nemen elkaars lijden over; de moeder voelt/lijdt mee met het kind en wanneer dit lijden te groot of te ondraaglijk is dan dissocieert ze ervan; ze onderdrukt de signalen van het kind; van het lichaam, het voelen, het denken. Ze reduceert ze tot een aantal ‘behapbare’ systemen en daarbinnen houdt ze zich ‘koest’. Of ze bevriest zelf; het kind heeft dan even geen moeder meer. Dus dissocieert het kind etc.

De maatschappij, ons sociale verkeer en de meeste relaties functioneren binnen die muren van ‘behap-baarheid’. Zekerheid; geen onverwachte zaken, geen diepe emoties die de orde zouden kunnen verstoren. Die belanden uiteindelijk in scheiding, armoede, de psychiatrische instelling of de gevangenis.

Psychotherapie en mindfulness zijn in het leven geroepen om die relatie weer te ‘openen’; Want, als de moeder, bewustzijn, wordt gewekt en haar ‘indrukken’, het kind, kan worden ‘gezien’, dan ontstaat er ‘ruimte’ en ‘tijd’ waarin het kind meer kan ‘zijn’ en dus de indrukken weer de kans krijgen ‘in het moederlijke’ bewustzijn te komen. Dit maakt dat het kind niet meer gevangen is, onderdrukt en vervormd zich gedraagt en de moeder niet meer zo bedrukt is, angstig om controleverlies etc. Beide kunnen dan weer meer ‘bestaan’. De magnetische kracht waarmee het kind de verdrongen ervaringen in het leven bleef roepen, raakt verzwakt; er straalt nu licht op. Licht van de moeder. Van haar bewustzijn.

Het is een belangrijke stap naar verlossing, naar durende vrede, innerlijk en in de wereld. Maar is dit afdoende?

Er komt een punt waarin de moeder beseft;’ ja mijn kind is zo, heeft zich zo ontwikkeld, het heeft angsten, gewoonten, dingen meegemaakt die zich steeds weer opnieuw schijnen ‘voor te doen’ etc. Hoe kan mijn kind werkelijk ‘gelukkig’ zijn? Hoe lang houd ik het als moeder vol mijn kind toch steeds weer te zien lijden, op zijn neus vallen, sterven etc?’

De neiging om steeds weer te dissociëren in de moeder blijft zich voordoen. Want het kind heeft grote magnetische kracht en tovert steeds opnieuw dezelfde soort situaties in het leven, dezelfde kracht aan succes, vrienden, relaties, financiën, gezondheid, tegenspoed, verlies etc., ook al heeft deze kracht zich enigszins uitgebreid…

Wat ontbrak?

Juist.

De vader.

Want een moeder die steeds de neiging heeft om te dissociëren, dat schiet natuurlijk ook niet op…

Als ervaringsdeskundige als alleenstaand moeder weet ik daar alles van…

Wat is de vader in onze drie-eenheid?

De moeder is ons bewustzijn, ons ‘keuzestation’.

Het kind is alles, maar dan ook echt ‘alles’ dat zich voordoet in ons leven, in onze ervaring, onze wereld. Mijn wereld dus.

En wat is de vader?

De vader is onze verbinding met het grote kosmische veld van alle mogelijkheden; met God.

Het is ons ‘hoger zelf’, oftewel de ‘Purushotamma’. Het domein van Goddelijke inspiratie en interventie.

Echter, zolang moeder en kind in een symbiotisch navelstaren verkeren, komt er nauwelijks iets van die Goddelijke, vader-inspiratie binnen in de ‘jas’.

Religie is natuurlijk een manier en poging om dit navelstaren te doorbreken.

De meeste vormen van religie zijn oftewel (aan)biddend, soms smekend, oftewel (ver)stillend, toelatend (meditatie). In ieder geval altijd vanuit de positie, vanuit het standpunt van de moeder. Zo ook in mindfulness.

Immers; zij bidt, roept, vraagt, kijkt. Of zij maant het kind tot stil zijn, tot luisteren. De ideeën om deze vaderGod te beroeren, aan te trekken, hier te halen, toe te laten, zijn eindeloos. De ene vrijlatend, de ander dwingend en alles daar tussen in.

Wat de mysticus doet is nog een stap verder: deze verlaat het standpunt van de moeder, en dus het kind, het onderbewustzijn. De mysticus stapt regelrecht in het veld van de Vader.

Daar zegt het: ‘De Vader en ik zijn een. Ik ben Dat. Ik ben God’.

Zoals je misschien weet zijn velen die dit verkondigden vermoord. Vanuit het standpunt van het kind werd niet begrepen dat we niet alleen een moeder hebben, bewustzijn, maar dat we óók de vader zijn, Goddelijke inspiratie, scheppingskracht. Omdat de moeder-kind-relatie al eeuwenlang in een symbiotische verstrengeling verkeert, werd niet gezien dat deze vaderkracht onderdeel uitmaakt van ons menselijk potentieel. Het werd alleen erkend als iets dat afzonderlijk van ons was/is, en dat moest worden ‘verdiend’. Immers; waarom deed het zich niet van zelf voor, net zoals dat het geval is met de moeder? En, die moeder en dat kind die gevangen zitten in hun pijn, doen die niet iets fout waardoor die vader zich dus niet vanzelf aandient? Sterker, waardoor die vader zich distantieert?

Zoals in mijn leven letterlijk de vaders zich hebben gedistantieerd? Eerst mijn eigen vader, en toen de beide vaders van mijn twee kinderen?

Daarom werd de vader apart gezien, als een hogere staat, die moest worden ‘bereikt’ of ‘verdiend’.

Deze overtuiging zit diepgeworteld in ons allen.

In mijn leven is de noodzaak geboren om dit werkelijk te doorgronden.

We mediteren, bidden en affirmeren ons ongans. Sommigen roepen dat ze er ‘zijn’, waardoor we, wanneer we het niet goed begrijpen althans, blijven geloven in het moeten ‘bereiken’ van iets moeilijk, schijnbaar onbereikbaars.

Zo hebben we er kerken voor gebouwd, huizen, ruimten etc. En rituelen, gebeden, sexuele technieken, noem het maar.

Alles, om die vader maar aan ons te binden, voor onze erbarmelijke staat van zijn in te zetten, te motiveren, te beroeren, te verleiden. In de hoop en de verwachting dat dan de Zon gaat schijnen door het kind heen.

Hoe hard ik ook heb gebeden, aanbeden, devotie en schoonheid heb gegeven, de vader, de verlossing van mijn verleden, kwam maar niet.

De Kerstviering

Wat zegt Kerstmis eigenlijk? Het stelt het verlossende kind centraal. Het onderbewustzijn, het magazijn waar alle belevenissen/herinneringen liggen opgeslagen.

Het kind ‘tovert’ voortdurend deze herinneringen in de werkelijkheid. Op het plaatje zie je hoe het kind een handje heeft uitgestoken in het rijk van afscheiding en dood.

De moeder is ze bewust. En voelt zich er onthand in. Soms opent haar hart en koestert ze. Maar even zo vaak sluit haar hart en vertoont ze afkeer.

Het kind gaat rustig door met het herhalen van dat wat haar bedrukt of wat haar juist pleziert.

De moeder neemt een glaasje wijn om bij te komen. Iedere avond. Of zingt een lied, ter afleiding.

Wat er doorgaans aan spirituele wijsheid voorbijkomt in mijn wereld zijn termen als: Innerlijk kind, onderbewustzijn, vrouwelijke kant en rationele, mannelijke kant. Het Zelf, of gewaarzijn, het Hart of het innerlijk oog, de innerlijke Christus, of gewoon ‘Jezus Christus’ en zo nog een paar.

In menig Satsang leerde ik om besef te krijgen dat alles dat kan worden ‘gezien’, dus de wereld, handelingen, gedachten, gevoelens, aannamen, overtuigingen, geloof etc. dat dit allemaal veranderlijke verschijnselen zijn en dus ‘niet waar’, of in ieder geval niet ‘blijvend’, niet permanent, dus om je niet aan vast te klammen of je ermee te identificeren. Wie ik ben is niet dat wat komt en gaat, het is wat ziet. Wat is. Wat gewaar is. Eeuwig en oneindig.

Daaruit volgend is het nu, het enige, eeuwige moment dat je hebt, alles dat daar in is, is oncontroleerbaar, is wat het is, en doet wat het doet. Hoe meer je dat kunt laten zijn, hoe fijner je je voelt, hoe makkelijker alles in ‘flow’ kan bewegen en jou kan verzorgen in vrijheid en overvloed, schijnbaar georchestreerd door die mystieke, afwezige, maar bestaande vader.

(Waar is die man?)

Om dit ‘nieuwe’ paradigma vol te houden, dit beoefenen van non-identificatie of leegte, terwijl je oude patronen je blijven bombarderen met alles dat je nooit wilde ervaren, heb je dan een leraar nodig, een guru, een counselor. Iemand die je daar ‘uit’ haalt, of ‘in’ jezelf brengt of houdt.

De beoefening van het ‘neti neti’; ‘niet dit, niet dat (ben ik)’ vanuit het non-dualisme, omvat een voortdurende ontkenning van de neiging om je te identificeren met iets dat ‘komt en gaat’, een oud gevoel, een oude herinnering, gedachte, gewaarwording, indruk, associatie, gewoonte, handeling etc. Zo tracht je de symbiose tussen moeder, ik-bewustzijn, en kind te doorbreken, in de overleverende ervaring dat dan het grote Licht van de Vader door kan komen.

Ook spreken we dan van de drie-eenheid; de ziener, het geziene en het zien (de activiteit), zijn een; is één bewustzijn, is God. Dus, dat licht, het bewustzijn en haar inhoud, zijn niet drie, maar één wezen. Het Zelf. De inhoud (het kind) verliest haar dwangmatige vibraties en gaat stralen. Sat (zijn) Bewustzijn (Chit) en Ananda (Straling of gelukzaligheid). Het ontbrekende Vaderprincipe heelt het kind.

Vader, moeder, kind..

In de aardse manifestatie van dit drie-ledige principe komt dit naar voren in de ‘vader-moeder-kind’-constellatie.

Het kind is onze ziel, oftewel ons onderbewustzijn, vaak ook verward met het ‘vrouwelijke’ principe.

Maar het vrouwelijke principe is het bewustzijn, ons Ik. Het moederlijke Ik waakt over haar kind, haar belevingen, haar ervaringen. Dit wordt vaak het mannelijke principe genoemd. Maar daar ontbreekt iets; het derde principe, welke het werkelijke mannelijke principe is. En die moeten we eigenlijk nog ontdekken.

Want; Het is ons innerlijk kind, dat de opslag draagt van al onze ervaringen en belevenissen in ons reptielen-brein. Het gedeelte van de hersenen dat het oudst is en zich zolang het niet ‘doorbroken’ wordt met bewustzijn, zichzelf voortdurend ‘herhaalt’, van leven naar leven, steeds iets gemodifiëerd door verzameld ‘moederlijk’ zelfbewustzijn. Het is dit innerlijke kind dat opnieuw wil worden ‘geboren’ en waar het Kerstfeest over gaat.

De moeder; ons Ik-bewustzijn, doet haar ganse best om het kind te erkennen en het te beschermen en/of te bevrijden van angst en andere ongerieflijkheden.

Dat ze daarvoor buitensporig veel het fragmentarische denkdeel van de hersenen gebruikt, geeft aan hoe groot haar gevoel van onmacht in deze is. Want, het kind ervaart keer op keer de meest grootse, soms afschuwelijkste dingen. Het ergste van alles is dat de dingen zich steeds blijken te herhalen. Het kind lepelt voortdurend dezelfde soort ervaringen op voor de moeder om te beschermen, te bevrijden. Het is ook dit moederlijke principe dat een wereld schept van dingen, speeltjes voor haar kind, om zich mee te kunnen afleiden van alles dat het niet wil ervaren.

Wanneer je naar die twee kijkt, dan zie je een soort van innerlijke dialoog bijv. als volgt: Beleven (innerlijk kind) ziet, ruikt of voelt een depressief persoon in de trein. Het voelt afkeer of angst. De moeder (bewustzijn) registreert dat en denkt het kind (beleven)te sussen door er een oordeel overheen te gooien; ‘jesses wat een nare energie! Kijk maar gewoon de andere kant op (kind), of denk aan iets leuks!’ Zegt ze in zichzelf. Of, als ze al wat geoefend is, zal ze misschien zeggen, denken of doen; ‘ik ben deze indruk niet; ik ben deze indruk gewaar; ze komt en gaat.’ En zo ontstaat er wat afstand, wat rust. Helaas verandert er verder niets; dit soort gewaarwordingen gaan eindeloos door.

Of ze is meer geoefend in religieuze zin en zegt dan tegen de man; ook al bent u schijnbaar mijn vijand nu; ik heb u lief, zoals Jezus mijn Heer u ook lief heeft. Dit zal mij verlossen van mijn (kind)angst jegens u en u zult zich fijn voelen in mijn nabijheid.

Als de man echter even nors en naar blijft stinken, is er hier en daar wat twijfel in deze strategie. Een twijfel die deze ‘ik-persoon’ in ieder geval iedere zondag naar de kerk drijft om het zichzelf nog eens goed ‘ingepeperd’ te krijgen, hopelijk duurzamer dan voorheen.

Want wat tekent deze moeder-kind relatie? Ze is symbiotisch. Wat het kind ervaart, dat ervaart de moeder en die gaat daar iets aan proberen te doen. Het arsenaal is groot; afleiden, onderdrukken, ontkennen, bevredigen, afkeuren, verleiden, er in berusten, er van dissociëren, of juist versmelten met wat het graag wél wil, bijvoorbeeld met het oproepen van het beeld van een liefhebbende Jezus. Een eerste glimp van het vaderlijke principe!

Deze symbiotische relatie zien we voortdurend overal om ons heen; in de maatschappij, het werkveld, onze relaties, onderwijs en opvoeding. Beleving en Ik zijn voortdurend aan zet om het zich ‘naar de zin’ te maken. De meeste relaties bestaan uit deze wederzijdse, gedeelde symbiotische relatie tussen het innerlijk kind en de moeder; het ik. En alles dat niet kan worden bevredigd kan op afkeur, scheiding, onderdrukking, ontkenning of zelfs zelfmoord rekenen. Want onze innerlijke dialoog bestaat slechts uit die van moeder en kind. En dat spiegelt zich in onze wereld.

Ik ben een ervaringsdeskundige; ik ben al 22 alleenstaand moeder, van twee kinderen. En uitgerekend ik schrijf nu een blog over het verborgen, vaderlijke principe. Als geen ander is deze in mijn leven afwezig. Wellicht met de functie om hem bewust te worden!

Het Vaderlijke principe

Wat is nu het ‘vaderlijke’ principe in ons?

Het kind is drager van onze belevingen, die door haar blauwdruk van vroegste kindertijd, voorouders en vorige levens, bepaalde belevenissen steeds magnetisch aantrekt.

Nog preciezer zou je kunnen zeggen dat het kind onze ‘onverlichte’ elementalen zijn, de bouwstenen van de elementen aarde, water, vuur en lucht. Dit zijn kleine bibliotheken waarin bepaalde ‘boeken’ staan.

De eerste boeken in de afdeling ‘aarde’ gaan over angst. De tweede afdeling ‘water’ gaat over begeerte. De derde afdeling ‘vuur’ gaat over woede en de vierde afdeling lucht omvat boeken die gaan over ‘afleidingen en ideeën’.

Samen vormen zijn ons ‘onderbewustzijn’. Ons innerlijk kind ervaart dit onderbewustzijn zonder afstand, zonder ik en dus zonder zich ervan bewust te zijn. Wanneer een boek te angstig is, of te pijnlijk of te verdrietig, dan slaat het kind het dicht. Het dissocieert ervan. Maar het boek wordt daardoor energetisch krachtiger en zal haar inhoud alsnog in de werkelijkheid naar zich toe halen. Ons ‘bewustzijn’ ziet de inhoud van die boeken in de wereld om zich heen voor haar neus verschijnen. Dus de inhoud van de boeken uit de onderbewuste bib van ons innerlijk kind, magnetiseert deze in de werkelijkheid.

Dat gaat allemaal via de wet van aantrekking en vibratie.

Nou ons ik-bewustzijn vecht zich een ongeluk, soms letterlijk, om zich als moeder over dit kind te ontfermen en te zorgen dat het zich geen builen valt.

Totdat zij zich afvraagt; in Godsnaam, houdt het ook een keer op? Is dit alles? Worden wij geboren, leven wij (vechtend om de juiste boeken te lezen en anderen dicht te laten) en sterven wij dan?

Het ik-bewustzijn, de moeder, richt haar hoofd naar de hemel. Het vaderlijke principe. Ze zegt; ‘lieve Heer (jaja), red mij en mijn kind; ik kan het blijkbaar niet alleen’. De goede man antwoordt helaas niet. Nou ja, voor sommigen wel, die er een levende fantasie op na houden.

Wat maakt dat hij, dit vaderprincipe niet wordt gehoord?

En, wat heeft hij dan eigenlijk te zeggen?

Als hij al iets te zeggen heeft, dan wordt het niet gehoord zolang het gewonde kind het nog voor het zeggen heeft. Zo lang het kind de toon bepaalt. Wat betekent, zolang de belevingswereld van het reptielenbrein, de emoties, de dienst uitmaken. Zolang dat het geval is, zal de moeder zich blijven richten op het beschermen van dit kind.

De fout die de meeste mensen maken en hebben gemaakt in de geschiedenis, is dit kind dan maar te gaan ‘negeren’ en de moeder, het ik bewustzijn, richten op de onbekende, afwezige, Vader. En die Vader in zijne ‘afwezigheid’ dan maar te gaan invullen met allemaal projecties, om een soort van schijnveiligheid te creëren. Zo gebeurt dat met veel religies. Men vind het doodnormaal het met een boek van eeuwen terug te moeten doen. Een schim van wie hij is; de Vader bijeengeraapt in hoofdstukken die de tijd hebben overleefd.

Of, diegene die doorzien dat ook dit ‘komt en gaat’, kijken daar aan voorbij en richten zich door middel van meditatie en inzicht op de ‘leegte’, op bewustzijn van het zelfbewustzijn. Ze beseffen dat dit bewustzijn het moederlijke zelfbewustzijn draagt en omvat en dat daarmee het kind uiteindelijk door langdurige blootstelling aan de neutraliteit van deze Vader, zal ‘verlichten’.

Het is een nogal ‘spartaanse’ methode… We horen het kind wel, we gaan er niets aan doen, de moeder is Zen geworden, en ze laat daarmee het eliminerende licht van de Vader (het zien zelf) direct schijnen op het kind, die van schrik alles loslaat waar het aan vastklampte.

Tenzij het té getraumatiseerd is, zoals het mijne…dan gaat het ondergronds. Het licht van de vuurtoren straalt dwingend over het innerlijk landschap; maar dat wat er werkelijk toe doet is weggelaten; het is bedolven onder de grond.

De guru zou in staat zijn zelfs dat in het licht te zetten, maar een zeer angstig kind, zoals het mijne, bereikt de guru niet. Eenvoudigweg omdat ik (de moeder) er niet kom of niet lang genoeg blijf.

Kortom; zijn er nog andere varianten van het Vaderlijke principe, die minder spartaans zijn voor het kind?

Ho’oponopono

Toen ontdekte ik de Hawaiiaanse genezingsmethode (alleen het woord al is fijn) ‘Ho’oponopono’. Dus: Ho-wop-po-no-po-no. Het betekent letterlijk: Creëer perfectie.

De methode omvat alles dat het vaderlijke principe is; het neemt verantwoordelijkheid, het heeft lief, het vergeeft en het bedankt!

Welke moeder wenst dat nu niet? Een man die verantwoordelijkheid neemt voor alles wat er in zijn gezin gebeurt; die liefheeft, ongeacht wat er is, die alles vergeeft wat het gezin uit evenwicht dreigde te halen en die dan ook nog, dan ook nog dank zegt voor het feit dat vrouw en kind bij hem zijn…..Wow.

De dankzegging en de vrede die dat geeft is precies de rede dat hij verantwoordelijkheid neemt, dat hij liefheeft en dat hij vergeeft. Zo, dan kan hij fijn genieten van zijn gezinnetje!

Wat heeft de moeder te doen? Te registreren wat haar kind beleeft, ervaart. En die registratie (dat bewustzijn) door het vaderlijke principe, door de man te laten helen. Niet door haar bemoeienis, maar door haar bereidwilligheid, haar draagkracht, haar fijnzinnige waarneming (die hij natuurlijk mist) en haar liefde voor beide; het kind en de vader. Want zij weet; zonder de vader is het kind verloren.

Wat betekent dit in de praktijk?

Terug naar de trein. Het kind ervaart de depressieve, stinkende, negatieve energie van een persoon in de trein; laat zeggen een man.

Deze emotie is bekend voor het kind; het deelt zijn palet met deze man. De man heeft de uitdrukking van die emotie in zijn wereld voor de neus van het kind gehaald.

De moeder, het ik-bewustzijn, registreert het. Soms verlangt zij naar vroegere tijden waarin zij dit soort dingen niet eens waarnam..Maar helaas, haar bewustzijn is nu zo ver ontwikkeld dat zij heel gevoelig is geworden en heel veel van haar innerlijk kind gewaarwordt. Zij moet er dus wat mee.

In plaats van in de symbiose te blijven hangen en haar kind te dissociëren of te onderdrukken of af te leiden richt ze zich tot het vaderlijke principe; haar man:

Nu komt Ho’oponopono: Om die afwezige vader een stem te geven is Ho’opononopono in het leven geroepen: het geeft stem aan de afwezige, maar wel ‘bestaande’ vader. Deze richt zich via het ik-bewustzijn van de moeder tot het kind en zegt: ‘hey, sorry dat je deze angst ervaart, vergeef me dat het zo in jouw wereld verschijnt, ik heb je lief en wil je niet bang doen zijn, dank je wel dat je het aan me liet zien zodat ik het kan verlossen voor je.’

Zo; dat is nog eens een vader.

In het oude paradigma zou de moeder (ik-bewustzijn) zich tot de vader richten en biddend, hopend, mediterend zeggen, ‘verlos ons van dit ongemak’. Of, vanuit schuld; ‘sorry Vader, vergeef me dat ik dit zo waarneem en er een oordeel over heb’. Vervolgens zou ze op haar kind letten en kijken of de Vader iets voor haar heeft gedaan. Helaas, niet veel..door blijven bidden dan maar. Leven na leven, na leven. Eenzaam en koud.

Dit is het ontbrekende vaderprincipe dat wakker kan worden gemaakt. Zo kan het kerstkind waarlijk nieuw geboren worden. De Vader een stem geven, dat is wat de moeder kan doen voor haar kind. Zo kan het genezen en raken zij drieën bevrijd van het verleden. Het nieuwe kind wordt dan geboren; een kind van stralend licht, waar mams (bewustijn) en paps (hoger zelf) van kunnen genieten in de hemel en op de aarde….Dit kind ontvangt direct de goddelijke Inspiratie. De moeder vertaalt het en zorgt dat het wordt omgezet in handelen. En ziedaar, het Koninkrijk Gods rolt zich uit op aarde.

En dit is een voortdurend zingen; Het bedrukte kind, en dat kan door van alles zijn, wordt bewust aan de moeder; die activeert de vader door Ho’oponopono of door het Onze Vader, en het kind wordt ontvankelijk voor Goddelijke inspiratie, de moeder handelt en de vader zegent haar handelen en hoepla; voorspoed, genezing en succes. Het is één grote doorstroom, waar het er niet meer om gaat of dit inspiratie is of oude data? Net als in zingen houd ik me daar niet mee bezig; want dan zingt het niet meer. Het enige wat ik doe is het vader-principe, de zuiverende toon, te activeren. ‘Hi, sorry, vergeef me, ik heb je lief, dank je.’ En zo raakt bewustzijn vertrouwd en getrouwd met haar man; het bovenbewustzijn of hoger Zelf. Daarom zei Jezus; de verpersoonlijking van het vader-principe; ‘niemand komt tot de Vader dan door mij; mijn liefde.’

De Holistische Zangmethode en de Drie-eenheid

In de via mij ontwikkelde Holistische Zangmethode wordt de drie-eenheid bewust gebruikt.

Ik heb er veel over geschreven; het komt hier op neer:

Mijn stem is het voertuig van alles dat ik ben; mijn onderbewustzijn, mijn bewustzijn en mijn bovenbewustzijn of hoger zelf.

Mijn lichamelijke hoedanigheid, mijn emotionele hoedanigheid en mijn mentale afstemming vormen het drieledige palet waarmee wordt gezongen.

Mijn lichamelijke hoedanigheid wordt door adem aangeraakt, mijn emotionele hoedanigheid met klankgebaren en mijn mentale hoedanigheid met toonintenties, oftewel, intonaties.

Deze drie vormen spiegelingen van hogere (ijlere) princiepen van drie-eenheid; adem, klank en toon staan voor kind, moeder en vader.

Wanneer we kijken naar de symbiose tussen moeder en kind, dan betekent het zingend dat de moeder het kind dwingt, door projecties, welke klanken (en dus ook tonen) zij gezongen wil hebben. Omdat het kind grillig is, gaat moeder op zangles en leert daar een techniek (vals vader-principe) om haar projecties op het kind, (adem-lichaam-stem) zo goed mogelijk te richten en af te dwingen. Sjhoe…

Die ‘techniek’ of ‘egostrategie’ is een valse vader. Het zorgt namelijk helemaal niet voor het kind! Het dwingt het kind tot allerlei resultaten die wellicht aanzien en geld opleveren, maar geen geluk en geen vrede! Omdat de meeste ‘oortjes’ dit niet van elkaar kunnen onderscheiden en ook zo symbiotisch leven, levert het ook vaak een groot succes op!

Techniek en ego zijn dus valse tools die de alleenstaande moeder; het ik-bewustzijn, collectief aanwendt om haar doelen te bereiken. Dit ten koste van de holistische eenheid, de verbinding met het al, ten koste van overdominantie van een deel van de hersenen, organen, vruchten van moeder aarde, enz. Enz. Het levert een zang op die een microfoon en een dure muziekinstallatie nodig heeft om werkelijk wat te zijn…en veel afleidende dansjes, sexy kleding en belichting om het gebrek aan transparantie, rijkheid, diepgang en heelheid te verbloemen.

Wat gebeurt er nu zingend als je het ware vader-principe activeert?

De moeder; het ik-bewustzijn dient zowel de vader als het kind: het zorgt dat het kind lekker ademt en zich fijn voelt, ieder moment; het kind is haar feedback-mechanisme. De inspiratie echter haalt ze niet uit zichzelf vandaan en projecteert ze dan op haar kind, neen, deze haalt ze uit het vader-principe en dat is…….

De zuivere toon. De ware inspiratie. Daarin leeft het ‘Ik heb je lief, in alle kleuren van je zijn’…

Hoe kan de zuivere toon het kind bereiken? Want het kind, lichaam, adem en stem, zullen moeten gaan dansen, gaan vibreren in die liefhebbende toon.

De moeder moet stoppen vertaalmechanismen te hanteren voor de door haar zelf ingebeelde toon. Ze moet uit liefde voor de zuivere toon die toon direct aanbieden aan het kind; het lichaam, de adem, de stem. Kortom, ze moet zich losmaken uit de symbiose met de belevingen van haar kind en die nog niet tastbare, maar wel aanwezige zuivere toon omarmen, liefhebben en sexueel innerveren. Tot haar stomme verbazing opent het kind zich (lichaam, adem en stem) en begint het kind te dansen (klankgebaren) in die zuivere, vaderlijke, liefhebbende tonen. Ze staat erbij en kijkt ernaar. Moeder verzorgt de interactie tussen vader en kind, waar het soms mis gaat stuurt ze tijdelijk bij om de afstemming weer mogelijk te maken op de liefhebbende toon. Het vaderlijke principe…

Zo leert ze haar kind ontvankelijk te worden door het gewillig te maken voor de zuivere toon. Dit doet ze door het helende, liefhebbende gebaren aan te bieden; namelijk klankgebaren. Dit zijn de taalklanken, waardoor de tonen kunnen klinken.

Het kind ademt het verlangen naar de vader, de zuivere toon in, de moeder geeft het kind aan de toon, de vader, toegewijde, helende klankgebaren en ziedaar; de stem ontvouwt zich als een bloeiende roos die geur geeft in zuivere, doorvoelde, bezielende tonen.

De moeder verzorgt door kiemklanken, oftewel bijamantra’s, de zeven lagen in de stem, zodat zij zich gaan openen en gaan resoneren in de verlangde, zuiverende, helende en harmoniserende toon.

Hiertoe heb ik deze Holistische Zangmethode ontwikkeld en is de vorm ‘Zangmeditatie’ in het leven geroepen. Omdat deze luisterende, toegewijde manier van zingen en meditatieve afstemming vraagt op de werkelijke, ware toon. Niet een vervormde toon die is gereduceerd tot een materiëel, boventoonarm aftreksel van de werkelijke vaderkracht die bevrijdt.

In de Ho’oponopono maken we gebruik van ademtechniek; op 7 tellen in, vast, uit en stil, geven we de vaderlijke liefde en vergeving aan het kind.

Doch, zingend deze liefde direct uit te storten in de vorm van zuivere tonen en liefdevolle woorden en klanken is natuurlijk ook Ho’oponopono. Het Onze Vader gebed is een uitgebreidere variant op de Ho’oponopono. Waar het ‘ik houd van je, vergeef me, dank je’ voortdurend aan het kind kan worden aangeboden, is het zingen van bijvoorbeeld het Onze Vader in de oorspronkelijke taal van Jezus, het Syrisch Aramees, een diepe liefdesbetuiging, wanneer het aan het kind wordt gericht; op het verwonde hart. Dan straalt de liefde van de Vader en daarmee de lichtverbinding met God zelf door tot in het verwonde kind. De moeder (bewustzijn) ontspant en voelt zich veilig en verliefd.

Omdat we niet de hele dag kunnen zingen, nemen we het vaderprincipe met ons mee de dag door met Ho’oponopono ; ’Sorry, vergeef me, ik heb je lief, dank je’, en verlossen we aldoende de gehele wereld, inclusief dingen en apparaten (!), kamers, voertuigen, landen, ruimten, natuur etc, uit hun gevangenis van negatieve energie. Door onszelf, ons innerlijk kind waarin al deze dingen worden ervaren, lief te hebben, er verantwoordelijkheid voor te nemen, vergeving te vragen van het kind en het te danken daarvoor; zo bevrijden we de wereld…en wordt het Goddelijk kind waarlijk geboren.

Zalig Kerstfeest.

Patricia

http://www.patriciavanoosten.nl

Waarom het Onze Vader Gebed Cool is en nu van grote waarde…

Het Syrisch/Aramese Onze Vader

Wat kunnen we in deze huidige tijd met het archaïsche gebed het ‘Onze Vader’?

In dit document geef ik een antwoord en uitleg hoe het gebed een tool kan zijn om de inzichten en het bewustzijnsniveau van de huidige tijd te activeren.
Ik ervaar deze tijd (anno 2014) als een uiterst conflictueuze tijd, waarin kleine elites bezig zijn met afschrikwekkende acties om de hun voorgestelde ‘overleving’ te garanderen.
Het laten verdwijnen van vliegtuigen omdat daar mensen in zitten met patenten, het ophitsen van minderheden en zo landen in chaos brengen waardoor hun banken in handen komt van deze elitie, het verbreiden van afschuwelijke virussen als aids, lyme en ebola om de pharmacie die zij in bezit hebben tot reddende macht te verheffen etc.
Deze elite teert op een bewustzijnsniveau dat door grote massa’s mensen dagelijks wordt geactiveerd; gedachtekracht ja. Er zijn momenteel al bewijzen van fijne deeltjes die in verband worden gebracht met gedachtekracht, oftewel overtuigingskracht etc.
Op zich weten en geloven al velen dat het enorm veel uitmaakt hoe je met je innerlijke huishouding omgaat.
Dit gebed, het Onze Vader, is gegeven en heeft de kracht om voor de gehele aarde, de gehele mensheid een nieuwe ‘gedachtesfeer’ te activeren.
Een die al is geïnfuseerd in het collectieve bewustzijn, maar moet worden geactiveerd door onze wilsbesluiten.
In dit document wil ik het licht werpen op de monumentale activaties die in de zeven zinnen van het gebed zijn opgenomen.
Het gebed bevat een atoomkracht aan affirmatie, intentie en creatiemacht. Het zijn zeven sleutels van activatie waarmee je je met hart en ziel, met gevoel, imaginaties en energie mee kunt verbinden. Vooral als je het gebed ook zingt in de oorspronkelijke klanken, dan voel je een diepe verbinding met jezelf, de mensheid, de aarde en de positie van de aarde in de gehele scheppende sfeer in Bron.
Ik gebruik dit gebed als een tool om de zieke, oude overlevingsovertuiging die nu werkelijk de spuigaten uit aan het lopen is, te transformeren.
Door massaal een glinsterend lichtveld te scheppen in het voortdurend activeren van de werkzaamheden van het gebed, zal het veld van isolatie en verderf dat nu nog overal domineert, net als kankercellen door het gezonde veld kunnen worden geëlimineerd. Licht overwint nu eenmaal duisternis zoals we weten.
Ik heb veel gemediteerd, en ook de Stadsverlichting beweging ervaren; allemaal prachtige initiatieven in het collectief aanpakken van dit principe. Het wachten totdat we goed worden in stil zijn en alles doorvoelen en verwerken is nu niet meer genoeg (wel nog altijd van belang uiteraard!). Het wordt dringend tijd, zoals ik het zie, voor het daadkrachtig opladen van het collectieve bewustzijn met krachtvelden die gaan over de zeven gebieden van ons bestaan.
Het Onze Vader gebed voldoet in alles aan deze noodzaak.

Alle inzichten, lessen, bijeenkomsten en geleide meditaties komen in het gebed in een mantrische formule, of een krachtig samengepakte vorm terug. Juist de korte en krachtige heelheid die in het gebed wordt geactiveerd maakt het tot een zeer praktische mogelijkheid om je gehele wezen te doen transformeren.
Door gestage ‘beoefening’ of ‘herhaling’ door de dagen, weken, jaren heen, veranderen je programma’s die gericht zijn op overleven en zelfbehoud in een nieuwe orde, de orde van liefde, wijsheid en kracht. Deze orde is niet onze huidige, vanzelfsprekende staat van zijn op aarde.

In het kort komt het er op neer dat de persoonlijke geschapen sfeer van dit mens-zijn, langzaam aan groeit naar bewust verbinden met haar Goddelijke Bron. Deze bewuste verbinding schept een totaal nieuwe mogelijkheid van leven en ervaren. Het wordt in het Christendom het ‘nieuw Jeruzalem’ genoemd. In het Tibetaans heet het ‘Amidhaba’.
Het is de sfeer van een nieuw verworven bewustzijn waar Jezus Christus (de benaming van zijn verlichte, bevrijde staat) een belangrijke aanzet toe heeft gegeven. Deze impuls heeft als een kiemzaadje voortgeleefd en begint nu langzaam aan te ontkiemen en te groeien in bewustzijn en ervaring.

Belangrijk is de erkenning dat de huidige staat van de mensheid op aarde een inwerking behoeft van een dimensie die niet kan worden bezoedeld of ‘meegetrokken’ in de ontaardende aspecten van dit overlevingsparadigma. En dat jij, ik, hier mee verweven zijn. Het gebed is dus niet alleen voor jezelf werkzaam, maar voor de hele mensheid.

De erkenning en het besef van een pure, heilige ruimte/sfeer die om je heen vibreert, gaat vooraf aan het gebed. Het is de oorspronkelijke scheppende ruimte (het paradijs) voordat de dimensie van dualiteit in vaste materie haar intrede deed. Uit die sfeer is de dimensie van dualiteit ‘geboren’. En net als een baby, zich nog niet bewust van wat dan ook. Langzaam aan groeit die baby tot een adolescent uit, die zichzelf bevraagt over wie zij/hij is, waar zij/hij vandaan komt en wat de zin is van zijn/haar bestaan. Eenmaal gezien dat het bewustzijn, het licht waarmee je jezelf en je leven ‘gewaar bent’, onbezoedeld blijft van wat er in wordt ervaren en gezien, begint er een reiken naar, een weven in de dimensie van dat bewustzijn zelf. Over die dimensie hebben we het hier en put het gebed uit. Het is de heilige, stille ruimte van Bron, die vraagt te worden erkend, geliefd, geëerd, verlangt, om de dimensie van onze schijnbare afgescheidenheid met onze lichamen en vaste ‘dingen’, te verlichten en te verlossen.

Waarom vindt die verlossing niet eenvoudig plaats zodra je hier besef van hebt? Zodra je denkend begrijpt dat het hier om gaat en je intenties daar naar uit gaan? Eenvoudig omdat de krachten van de elementen en hun elementalen (bouwstenen) dermate groot zijn dat ze langzaam aan moeten worden ‘vrijgemaakt’ van de verwarrende zelfidentificatie ermee. Het onderscheid dat jij een lichtvonk bent uit Bron dat hier op aarde in de constructie van een lichaam leeft, welke is opgebouwd uit de vier elementen, is onontbeerlijk. Deze vier elementen, aarde, water, lucht en vuur, omvatten ‘deeltjes’, elementalen, die ieder voor zich ‘informatie’ dragen. En deze ‘informatie’ is basaal gericht op overleven en genot ervaren, zolang het duurt. Binnen het paradigma van overleven is echter geen werkelijke, geen durende vrede, vreugde noch ontspanning mogelijk. En dit besef en verlangen breekt langzaam door in de mens. In een gevoel van ‘ik staak’, ontstaat er dan een zoektocht naar een ethisch paradigma waarin liefde en vertrouwen de grondtoon voeren. Die zoektocht ontvouwt zich simpel omdat ze al besloten ligt in je wezenskern. Je begint haar in je vertwijfeling ‘op te delven’ uit je binnenste kennendheid.

Daarmee wordt tevens het licht geworpen op alle informatie die je elementalen als kleine bibliotheekjes dragen en steeds opwerpen in je ervaring. Angsten (onverlichte aarde) begeerten (onverlicht water) arrogantie en onwetendheid (onverlicht lucht) en woede en boosaardigheid (onverlicht vuur) gooien schijnbaar roet in het nieuwe eten.
We doen van alles en nog wat om die bibliotheek schoon te wassen, los te laten, te verlichten, op te ruimen, ‘een plekje te geven’ etc.

Het Onze Vader gebed is precies zo’n tool die als werkzame kracht heeft om onze elementalen te ontladen en nieuw op te laden met het paradigma, de heilige sfeer van liefde en wijsheid. Het is een tool die in de intimiteit van jou en jouw toekomstige vermogen kan worden aangewend, gratis, zonder iets anders dan dit, en wat je dus altijd en overal kunt activeren. Vooral in de stormen van ervaring.

Over de Syrisch/Aramese oorsprong van de klanken en hun werking:

De oorspronkelijke klanken waarin het Gebed door Jezus is doorgegeven, verraden diepere geheimen van het gebed. In de praktische cursus worden de klanken mondeling aangereikt en krijg je een oefenvel met de fonetische tekst, vertalingen en intenties.

Ten eerste onthult de originele tekst iets over de volgorde van de zinnen t.a.v. onze wezensdelen of chakra’s. En hoe wij in relatie staan tot onze Bron.
Die volgorde wordt voelbaar in de klanken. In deze tekst kan ik dat niet voelbaar uitleggen, maar wel in grote lijnen.

Onze Vader, die in de hemelen zijt:
De algemene, 1e aanroep. Deze komt vanuit ons kinderlijke hart of besef en is verbonden met het grote Licht/Levensveld waarvan wij ons subtiel gewaar zijn.
Het eerste dat wordt geactiveerd is de Bron van al het zijn, die in ‘de hemelen’ verblijft. Wat betekent dat deze Bron een lokatie heeft die niet direct verbonden is met ons lichamelijk bestaan. Het omvat een ‘Heilige Ruimte’ welke als een enorme energiebel ons omringt, en niet kan worden bezoedeld door ervaringen. Ze is puur bewustzijn.

1) Uw Naam worde Geheiligd:
Hier bevinden wij ons bij het keelchakra. Door onze stem maken wij verbinding van de Heilige Ruimte. Haar Naam/Wezen is ons heilig. De naam is de vorm, de creatie van Bron. Wanneer je iemands naam noemt, ben je volledig in conctact met diens verschijning. De naamvibratie trommelt haar wezendheid op. En nu beroepen wij ons op de wezendheid van Bron. En dat zijn wij dus ook zelf! De Heilige Ruimte is geen abstract, neutrale substantie. Zij wordt bewoond, geleefd door Intelligentie oftewel Wezendheid. Net zoals jij en ik een ‘wezendheid’ zijn. Geen verschil.

2)Uw koninkrijk kome:
Hier bevinden wij ons in het derde oog, de pijnappelklier. Innerlijk ziend en horend hebben wij weet van een orde, een rijk dat pure liefde is en onlosmakelijk verbonden is met de verlangens van die Wezendheid.
Uit die bron komt het ‘Koninkrijk’ ons tegemoet. De directe schepping uit Bron is een enorm Universum met universa etc. Het is een complexe geometrie van orde en creatie, waar ons bestaan als een microcosmos uit is voortgekomen. Naarmate wij toegankelijk zijn geworden voor de oorspronkelijke dimensie van pure liefde en licht, zal ook ons ‘niveau’ van zijn worden doordrongen, ge-ordend en ‘opgeheven’. Dit zal gebeuren via het huidige Koninkrijk waar we verblijven, de planeet Aarde. Zij zal dmv ons (!) bewustzijn worden aangesloten op het Koninkrijk van de Heilige Ruimte. Dat dat niet het geval is zie je eenvoudig aan hoe het er in de wereld aan toegaat. Zij doet haar best, maar moet uiteindelijk door ons ‘intermediair zijn’ worden ‘bevrucht’.

3)Uw wil geschiede in de hemelen als ook op de aarde:
Hier bevinden wij ons in het 7e kruinchakra; de wil, het ‘Go’, van God, komt daar ons wezen binnen en wervelt zich door alle velden heen naar beneden. Het komt de wereld van de dualiteit binnen via het vijfde chakra (de twee stembanden etc). Dit betekent linker en rechterhersenhelft, mannelijk en vrouwelijk principe etc. Het midden, de Goddelijke kern, wordt behouden door de wet van karma; van oorzaak en gevolg. Wat links uit balans gaat, wordt rechts hersteld, net zo lang tot het niet meer aan de ‘orde’ is.
De wil die in dat Koninkrijk leeft, de wet van oorzaak en gevolg, werkt ook in ons aardedomein; waarmee we nu bidden dat we oorzaken en gevolgen willen aantrekken die horen bij het hoog-ethisch gefundeerde Koninkrijk dat direct uit Bron werkzaam is. Diezelfde wet werkt hier ook; met het pijnlijke gevolg dat onethisch leven zich voortdurend herhaald en herhaald, van generatie op generatie. Totdat er een nieuwe ‘geboorte’ van bewustzijn, van ethiek, wordt aangeboord. Deze ‘wacht’ in de Heilige Ruimte van Bron, om te worden aangeroepen.

Zo hebben wij de Heilige Ruimte, waar geen pijn, lijden, verstoring, trauma, kwaad binnen kan komen, in drie stappen geactiveerd en aangeroepen vanuit ons hart.

Dit is essentieel; dat we een Heilige Ruimte hebben, zijn, van waaruit we ons kunnen laten ‘verlossen’, ‘bevrijden’, ‘opladen’, transformeren of noem het maar. Die Heilige Ruimte noemen we in onze cultuur ‘Christus’, of ‘Christusbewustzijn’. Het is het ‘zien’ waardoor we zien, weten, denken etc. Ze is op krachtige wijze ‘verder’ geactiveerd op aarde door het leven en werken van Jezus.

De volgende stap is dat deze activatie in contact komt met onze huidige, aardse staat van zijn, en vooral met de aarde zelf, met haar bewustzijn.

4)Geef ons heden ons dagelijks brood:
Wij bevinden ons nu in het 1e chakra: onze lichamelijke staat van zijn. Deze heeft van het vernieuwde aarde-raster de dagelijkse zaken nodig om bezield te kunnen leven (niet alleen overleven). Door deze garantie hoeven we niet verder te degenereren in egoïsme, het niveau van louter zelfbehoud. Er wordt voor ons gezorgd, als die Heilige Ruimte maar wordt aangesloten op ons aardse zijn, door ons gebed/intentiekracht. Waar de wet van louter overleving, zelfbehoud leeft, kan geen hogere ethiek binnen komen. Het geloof omvat dus het innerlijk weten dat dit niet de enige ‘orde’ is die er bestaat. Er is een hogere orde die volledig voorbij gaat aan de wetten van overleving, creativiteit daarin, mentale kracht en macht en zelfverheerlijking. Het is een hogere ethiek die we doorgaans ‘liefde’ noemen. Deze ethiek van liefde is niet afkomstig van het niveau van overleven en het daar in zijn geslaagd. Dat zou betekenen dat mensen die het heel goed hebben op aarde, rijk zijn, een hogere ethiek van liefde aan de dag leggen. Dat is doorgaans geenszins het geval! Het heeft niets met elkaar te maken zelfs! Zoals Jezus zo vaak heeft benadrukt tijdens zijn leven.

Verzekerd van het dagelijks brood, verzorgd door de Heilige Bron, activeren wij vervolgens ons verlangen om vrijgemaakt de worden van schuldlasten, fouten, psychische pijnen, mentale verwarringen etc.
5)‘Vergeef ons onze schulden, zoals wij ook aan anderen hun schulden vergeven’.
We bevinden ons hier in het 2e chakra; van de uitscheidingsorganen en de voortplantingsorganen. We willen ons scheiden van afval, fouten, karmische lasten, vloeken etc.
We beseffen dat we zelf dan ook anderen moeten loslaten op hun fouten, hoe dan ook, na of zonder het te hebben besproken. (als het niet besproken kan worden, dan zorg je dat je weg gaat en diegene loslaat, en zo wel, dan kun je opnieuw weer in verbinding gaan met diegene), om zelf vrij te komen van alle reacties op fouten en schuld.
Ook hier zijn we intensief mee bezig; hoe gaan we met elkaar om? Wat is mijn aandeel, verantwoordelijkheid? In hoeverre laat ik iemand in mijn sfeer die me pijn doet, bedrukt? Hoe kan ik gezonder leven? Ademen? Eten? Hoe voorkom ik dat er gif in mijn systeem komt? Al deze vragen raken ons in een geweldige onmacht. Want al die elementalen met hun programma’s creëren voortdurend pijnlijke, belastende, verontrustende ervaringen, die we eerst moeten erkennen in plaats van verdringen of overschreeuwen. Eckard Tolle vat dit mooi samen als het ‘pijnlichaam, dat als een junk steeds vraagt om zijn shot’. Juist in die erkenning, in de emotionele lading ervan, plant zich deze oerzin van het gebed. Je voelt hoe je systeem bezoedeld is met drama’s en oude programma’s en je gebied eenvoudig dat ze ‘opgeruimd’ mogen worden! Dat is alles! En wel net zo lang totdat het ‘op’ is. Vervangen is door licht.

Na die ‘scheiding’ van belastend materiaal, oftewel na het gebod dat je ervan bevrijd bent, gaat het er vervolgens om dat we ons bewust zijn van wie we dan ‘zijn’. Daarin dus kunnen onderscheiden ‘wie we werkelijk zijn’; deel uitmakend ván de Heilige Ruimte. We bidden dan ook:
6)Leidt ons niet in Verzoeking:
We bevinden ons dan in de Zonnevlecht; het derde chakra, waar in onze maag alles wordt ‘verteerd’ wat ons niet dient en behouden wat ons wel dient.
De verzoekingen in onze huidige tijd zijn enorm; het gif dat in ons eten en drinken terecht is gekomen, de belastingen van wifi en stralingen, de gewoonten om veel te drinken, weinig te bewegen, onnatuurlijke leefomgevingen, sexuele chaos, financiële malaise etc. tieren welig. De oorlogen en technieken waarmee we elkaar belazeren zijn niet meer bij te houden. Door deze zin van het gebed activeer je het onderscheidingsvermogen van de Heilige Ruimte van Bron, de Christus, waarmee al deze verzoekingen danwel worden herkend, danwel eenvoudigweg niet worden aangetrokken in jouw sfeer.
Dit betekent het gebod; ‘laat ons dit onderscheid blijvend kunnen maken en niet opnieuw in schuldenlasten terechtkomen. Dat de herkenning van onze ware natuur durend mag zijn.’ Dat onze Grote innerlijke Zon mag schijnen en alles kan verteren wat daar niet bij hoort.

Vervolgens belanden we in ons ‘Hartchakra’.
7) ‘Verlos ons van het Boze’.
Zolang ons ‘ik’ is aangelenkt aan de wetten van overleven en zelfbehoud, zal ons ‘ik’ vol gramschap zitten. Ver weggestopt in ons onderbewustzijn doorgaans. Deze gramschap wordt door vele ‘bouwsteentjes’ der elementen van aarde, water, lucht en vuur, vastgehouden. Onze ‘elementalen’ zitten vol met drama’s en zelfzuchtigheden, die in de onverlichte wet van oorzaak en gevolg hun angsten (aarde), begeerten (water), arroganties (lucht) en woedemechanismen (vuur) herbergen. Ons oude ‘ik’ identificeert zich volkomen daarmee, met die huishouding. Ons ‘ego’ of de ‘mind’ is een volleerd circusartiest om deze identificatie vervolgens te ontkennen en te verhullen, te verdraaien, en ermee te jongleren, ieder moment van ons bestaan. Echter, zonder dit drama, wordt het ‘ik’ overbodig. Het heeft dan immers niets meer te doen? Het is de laatste wortelgedachte die wil worden ‘vrijgegeven’. Het is een lange weg om deze wortelverkramping in onszelf op het ‘spoor’ te komen.
Maar nu vragen we om ons daarvan te ‘scheiden’, om ons te verlossen van het ‘boze’; ons onderbewustijn dat geladen is met drama’s van overleving en zelfbehoud wat in stand wordt gehouden door dit geheime, schijnbaar niet bestaande ‘ik’. We gebieden de Heilige Ruimte om ook daar de dienst uit te gaan maken, zodat de hele neiging tot identificatie, voortkomend uit overlevingsdrang, ontmanteld wordt en dus ook de hele neiging van de mind om voortdurend overal op de voorgrond te treden, oplost; sterft. Dan blijkt er een waar ‘Ik Ben’ te zijn. Een ‘Zelf’ dat zich niet verdicht en vernauwt, maar dat open is, transparant. Waar gevoelens als een rivier doorheen kunnen meanderen, zonder conflict. Het Zelf dat schittert als de zon en schitterende spiegelingen werpt op het meer, de levende ervaring.

Eenmaal in het Hart aangekomen, is de Heilige Ruimte geactiveerd (ontwaakt) welke nu in de kwaliteiten van werkelijk aardse ervaring wordt herkend:
8)Want in U is het Koninkrijk en de Kracht en de Heerlijkheid (alles dus wat we eigenlijk verlangen) tot in Eeuwigheid (en nog eeuwigdurend ook!). Amen. Jaaah!

Hiermee is de Heilige ruimte van Bron, volledig aangeschakeld aan de aarde en via de aarde (ons dagelijks brood) aan ons Hart.

Dit eenvoudige, zevenledige gebed, is een Vluchtheuvel, de Diamant, die ieder moment van de dag kan worden geactiveerd om haar helende werk te kunnen doen.

Met het gebed vragen we om het elimineren van karma,  het herprogrammeren van onze elementalen, ze raken doordrongen van het pure licht en de vruchten hiervan komen tot onze beschikking (Uw Koninkrijk kome) in de vorm van gedachten, gevoelens, handelingen en gebeurtenissen. In feite is het gebed een 7 mijlslaars in het ontmantelen van de ‘ik-kramp’.

Een ontzaglijk prachtige tool die Jezus Christus ons heeft nagelaten.

Hier volgen nog een aantal afbeeldingen met verduidelijkingen: 

Dit is het globale beeld; Onze persoonlijke energiebel (geel), welke wordt doorstraald door een Heilige Ruimte van wit licht. Dit witte licht onderhoudt onze ‘constructie, bestaande uit twee tetraëders die samen de zeven chakrawielen doen roteren en waardoor ons fysieke bestaan mogelijk is. Binnen dit framewerk bestaat slechts de ethiek van ‘overleven’ en ‘zoveel mogelijk genieten’. Een egoïsch bestaan volledig gericht op zelfbehoud. Eventueel veredeld in humanisme om dit zelfbehoud verder te garanderen. In het rijk van Bron bestaat een pure andere ethiek, namelijk die van pure liefde en wijsheid (intelligentie). Deze moet worden aangelinkt, wanneer we vanuit ons hart voelen dat het genoeg is geweest, al dat vechten en lijden en sterven in afegescheidenheid.

Hier zie je hoe beide ‘Koninkrijken’ elkaar overlappen binnen de ‘levensbloem’.

Het Oorspronkelijke Rijk dat als een levensbloem vibreert en pure liefde/wijsheid is. En de fysieke materie die heeft kunnen ontstaan uit een schijnbare, centrumloos vierkant vanuit die levensbloem. Dit vierkant heeft de illusie van 3-dimensionaliteit en kan door vertraging van vibratie tot harde fysieke massa worden. Op dat niveau leeft ons lichamelijk bestaan.

       

Op dit plaatje zie je hoe het vierkant helemaal manifest is. Je kunt zowel de illusie van de buitenkant (linkerhersenhelftpositie) als zijnde een kubus, als de illusie van een ‘binnenkant’ (rechterhersenhelftpositie) zijnde de binnenkant van een kamer met plafond, oproepen. Bij het derde plaatje wordt duidelijk dat een kubus geen ‘centrum’ kent. Deze is onzichtbaar geworden…

Deze illusie wordt geschapen uit dezelfde levensbloem van het Oorspronkelijke Koninkrijk met haar centrum in de geometrische schepping van de levensbloem.

   

Vervolgens zie je hoe de mens is ontstaan: In de geometrische structuur van de Dodecaëder; Twee in elkaar grijpende piramiden. Vrouwelijke pool naar beneden, Mannelijke pool omhoog. Daaruit destilleert zich de chakrafluit met haar zeven ‘stralen’. En danst zich het aardebestaan in al haar prachtige kleuren en tonen.

Deze ‘oude’ lieve aarde-illusie is een geheel eigen leven gaan leiden door de kracht van overtuiging en bezwering.

Het ‘piramide-denken’ is het logische, rationele denken dat daaruit is ontstaan. De top, the happy-few, die de macht over de wereld heeft verkregen. Dit paradigma van ‘survival of the fittest’ zal omkeren, in het paradigma van liefde en wijsheid. Van zusterschap en broederschap. Van Ubuntu; het oude Afrikaanse principe van ‘ik ben omdat wij zijn.’ Dat nieuwe paradigma heet het ‘cirkel-denken’; waar iedereen van waarde is, iedereen even ver verwijderd is van haar centrum. Waarin het er niet om gaat wie het hardst roept, maar waar het er om gaat om helder te krijgen wat ieder individu lief heeft, wat ieders kwaliteit is en inbreng is in het geheel. Zodat de ‘eenheid in verscheidenheid’ het nieuwe paradigma wordt.

    Piramide denken

Het is nu misschien moeilijk voor te stellen, maar het piramide denken is door de Egyptenaren duizenden jaren geleden geïntroduceerd. De farao werd de verbinding met de Goddelijke wereld gemaakt. Door deze gedachte te creëren werd alle macht bij de Farao neergelegd. Zo werd de indruk gewekt, dat de door hem genomen beslissingen altijd een Goddelijk besluit waren. Aangezien de ziel niet anders kan, dan zich verbinden met de universele energie, was het bijna onmogelijk om zich los te maken.

Vanuit deze gedacht worden nog steeds alle organisatie geleid.

Piramide denken creëert een aantal eigenschappen bij mensen. Het vraagt een duidelijke structuur en is rationeel gericht. Om hoger in de organisatie te komen is het nodig om de ander te overtuigen van jouw superioriteit. De gemakkelijkste manier om dit te bereiken is de zwakheid van de ander aan te tonen. Manipulatie is een eigenschap, die goed werkt binnen deze vorm. Informatieoverdracht verloopt traag. Ervaringen aan de basis worden niet (h)erkend aan de top.

Het is per definitie een gesloten systeem. Bij groei of krimp ontstaan er spanningen in de structuur.

Kennis en macht zijn de sleutelwoorden

    Cirkel denken

Cirkel denken is een heel oude traditie, die bij voorbeeld terug te vinden is in de Keltische cultuur. Hierbij is iedereen even ver van de bron verwijderd. Iedereen heeft verbinding met de Goddelijke energie en neemt volledige verantwoordelijkheid over zijn eigen leven. Cirkel denken heeft verbinding met de natuur omdat wij beseffen dat wij daar een onderdeel van zijn. Deze structuur is organisch en intuïtief. Bij cirkel denken is het belangrijk dat wij van elkaars sterke punten gebruiken maken. Hierdoor kan de gedachtesnelheid verhogen. Op een zeker moment kan het ratio deze snelheid niet meer bij houden en kan alleen het gevoel van vertrouwen zorgen, dat nieuwe stappen gezet worden.

Een cirkel is per definitie een open systeem. Bij groei of krimp blijven de krachten gelijk. Bij een groter wordende cirkel neemt de wel is waar deafstand tot het centrum toe, maar dit wordt gecompenseerd door de kracht van de cirkel. Op veranderingen in de omgeving kan de cirkel snel reageren. Denk hierbij aan een wiel.

Eerlijkheid en vertrouwen zijn hier de sleutelwoorden.

(tekst afkomstig van Michael, een jongen van 18 met Down).

Om haar nu in ‘bewust verlangde’ vibratie te brengen met het Oorspronkelijke Koninkrijk, zal de mens voldoende bewustzijn moeten hebben (door ervaring) van de Goddelijke wil om de aarde in verbinding te brengen om deze hogere ethiek om deze aldus te kunnen ontvangen en geleiden.

Het Onze Vadergebed is hiervan de uitdrukking en de tool. Ze verbindt het ‘grid’ van de aardegeometrie met het ‘grid’ van de hemelse geometrie. En vervolgens kan deze hemelse geometrie met haar hoge vorm van bewustzijn, wijsheid, techniek, liefde en geometrie ook ons ‘framework’ gaan transformeren.

Hoe dat voelt?

Geen zorgen! Overvloedsbeleven. Geluksbeleven. Vitaliteitsbeleven. Verbonden met alles en iedereen beleven. Vreugdebeleven. Waarheidsbeleven. Liefdesbeleven. Verliefdheidsbeleven. Vruchtbaarheidsbeleven. Scheppend beleven. Krachtbeleven. Veerkrachtbeleven. Buigzaamheidsbeleven. Dankbaarheidsbeleven.

Al die kwaliteiten uit de hogere heilige lichtwereld van Bron, stroomt dan onze ‘structuur’ binnen en schept deze belevingen. Precies wat je altijd al verlangde. Maar of jezelf niet toegaf, toestond, geloofde, je kon voorstellen of je zelfs belaagde met schuld en zonde.

Schematische weergave van zo’n aarde’grid’.

Hier is een bijzonder foto van hoe de structuur van de aarde en ons lichaam in vorm wordt gehouden; door de wervelende chakraketting of fluit; die zevenledig is. 2 dimensionaal ziet ze er plat uit als zeven circels die elkaar omhullen, waarvan de kern het Hart is.

Veel oude culturen wisten dit; er zijn altijd boodschappers geweest vanuit de Heilige Ruimte.

Deze prachtige verbeelding drukt uit hoe de oorspronkelijke logos van de levensbloem, het Koninkrijk Gods, de Christus, kan worden aangeklikt en geïntegreerd met onze structuur. Het geheim van het hoe is een innerlijke weg van bewustwording. Ze gaat via het erkennen van God, het vragen om hulp, het beschikbaar maken van ons fijnstoffelijke en grofstoffelijke lichaam door zang, juiste voeding, adem, meditatie en lichaamsbeweging naar het ons afscheiden van het boze en het verheerlijken van het Christuszelf. Dit is in de kern genomen de weg.

Het midden hier, net als het beeld van de kruisiging in Golgotha (Jezus hing aan het kruis temidden van twee anderen), gaat ook over de vereniging tussen linker en rechter hersenhelft. ‘ Waar de twee tot een worden is het lichaam verlicht’, uitspraken van deze strekking. Het gaat over de eenzijdig ‘identificatie’ van ons denken met de kenbare wereld. Door deze te begrijpen als een illusionaire en een stap achteruit te maken naar het ‘kennen of zien’ van wat gedacht (mannelijke) en gevoeld (vrouwelijk) wordt, worden de twee tot één lamp; het ene oog; tevens de verbindende brug in de hersenen. De lamp van bewustzijn zelf, welke de Heilige Ruimte is; de Christus.

Hier een geometrische uiteenzetting van deze wet en waarheid: De torusgeometrie waarin de drie koninkrijken zichtbaar zijn; de 1^e, de universele en de persoonlijke.

Het materiële bestaan komt voort uit een geometrische matrix; een constellatie. Hoe ontstaat materie met de wet van dualiteit; twee ogen, twee hersenhelften etc?

Hier een schematische schets van een dwarsdoorsnede van een torus met een kruis-as, de verticale as welke het centrum doorsnijdt en vandaaruit een horizontale as:

Vervolgens ontstaan er in de twee helften van de vortex twee nevenkruizen. Deze staan niet meer in directe verbinding met het centrum, maar worden via de horizontale as bevrucht vanuit het centrum. Zie ook de vergelijking met de kruisiging op Golgotha:

Want wat is het gevolg hiervan? Wanneer we in een van beide hersenhelften blijven ‘hangen’, dan zien we wel objecten, maar we zijn ons niet bewust van het licht waardoor we zien; deze is namelijk afkomstig van het neutrale centrum, de lichtbron. We zien dus het vergankelijke (schijnbare) voor waar en echt en enig bestaand aan; afgescheiden op zichzelf staand. Uit deze schijn van afgescheidenheid onstond het paradigma van overleving en zelfbehoud, met de meest gruwelijkste gevolgen zoals we die nu overal om ons heen zien.

Dit ‘schijn’ paradigma moet worden ‘gesteld’. Het ‘midden’, dat, waarin alles wordt gezien, herkent nu dit paradigma als onwerkelijk en vergankelijk.

Nog even verder met ons schema:

Hé, kijk eens; nu ontstaan er ook ‘geleende’ horizontalen! Ze gaan van de buitenranden van de geleende verticalen naar elkaar. Er ontstaat een vierkant!

Kijk maar:

Het vierkant wordt materie; het vult zich met geometrisch materiaal. Het wordt gevoed vanuit de periferie en een onzichtbaar/onkenbare bron….

De vijfpuntige ster; van materie.

Zie hier de wonderlijke binnenkant van een paprika. Een identieke replica van de gehele scheppende geometrie. Hoewel ze ontstaan is uit illusionair, geleend, materiaal uit Bron, is ze ook een direct evenbeeld van Bron. Alleen geoctaveerd naar een dermate niveau dat de directe relatie met Bron niet meer traceerbaar is….verhuld.

Het is de bedoeling (de wil die in ons werkt) dat materie bevrucht raakt met de oorspronkelijke logos, de hogere ethiek van liefde, ín de dimensie van overleven dus.

Niet na de dood, maar tijdens ons leven vraagt die wil om deze dimensie te gaan herkennen, erkennen, omarmen, aannemen, innemen, afstemmen, instemmen, bestemmen.

Dan wordt de schijnbare substantie, zoals deze in gedachten kan verschijnen, opgeladen met de pure liefdeskracht van Bron. De hoge ethiek van liefde en wijsheid daalt dan in de lage ethiek van materie en overleving in. De wil die in de hemelen werkzaam is, is ook werkzaam in die van de materie, maar deze materie wordt nu ‘verhoogd’ naar de ethische ‘standaard’ van Bron; liefde/wijsheid.

Wanneer de zuiverheid van de Heilige Ruimte van Bron niet wordt (h)erkend, dan degradeerdt de materiële wereld in haar lage ethiek van overleving en zelfbehoud en sterft zij uiteindelijk. Ons sterven en geboren worden gaat steeds maar door; totdat we helemaal wakker zijn geworden voor deze Heilige Ruimte van Bron en ons hele leven er over gaat daarin ‘thuis’ te zijn. Het gebed is de ‘tool’ om ‘thuis’ te zijn. Er zijn grenzen aan een periode waarin dit sterven kan doorgaan. We leven nu in de eindfase van zo’n tijdenronde. Het bewustzijn wordt dermate verhoogd in trilling dat steeds grotere massa’s het niet meer kunnen aanzien hoe de gevolgen van het oude paradigma onleefbaar, ongenietbaar zijn. En er dus een openheid ontstaat in de psyche om een latent gekend paradigma aan te gaan roepen.

Essentieel is het besef dat wie je nu denkt dat je bent en wat je werkelijkheid is, dat deze zich in een onverlichte staat bevindt en zo heeft kunnen ontwikkelen. Het is jouw verlangen en jouw ‘taak’ om deze gehele zijnsstaat te laten bevruchten met het zaad van jouw heilige ruimte, het Christuswezen, door deze te erkennen als een zijnsstaat van pure liefde/wijsheid. En te erkennen dat de staat waarin je je bevindt over overleving en zelfbehoud gaat. Door jezelf hier niet meer als zodanig mee te identificeren en haar te erkennen als een resonantie van een oud paradigma, komt je beleven in stroming. Je gaat voelen wat je altijd al voelde maar niet kon zien, noch toelaten. Je verwarrende zelfidentificatie ermee lost op en de neiging om je daarmee te identificeren ook.

Door inzicht (zien) en geloof in de bedoeling en de kracht van de Heilige Ruimte van Bron, het Zelf, zal deze neiging tot identificatie plaats maken voor de inwerking van het Koninkrijk Gods. Dit wordt met het gebed als intermediair geactiveerd en gedaan.

Door het gebed in de oorspronkelijke taal te zingen als waar Jezus het in gegoten heeft, kom je ook energetisch geheel in tuning met haar werking; want ze werpt tevens licht op de verschillende functies en mogelijkheden van je fysieke bestaan. Verlicht zijn is de staat waarin er geen identificatie met ‘overleven’ meer bestaat. Maar waar wel wordt ‘geleefd’, gevoeld, in transparantie. De liefdeswijsheid van de verlichtte staat zorgt dat je het spel dat leven op aarde heet werkelijk kunt spelen, totdat het klaar is….Zo gaat dat met spelletjes.

Patricia, Zutphen, sept. 2014

Voor meer info over de praktisering van het zingen van het Aramese Gebed zie www.patriciavanoosten.nl